#poetrytattoo is een terugkerende rubriek waarin iedere keer iemand vertelt over haar of zijn tatoeage waarin een dichter of gedicht in centraal staat.
Samantha Burton, 26 jaar uit Canada, is afgestudeerd in Mental Health Studies en Engels op de Universiteit van Toronto. Ze is amateurfotograaf, en schrijft onder andere fictie en poëzie. Haar #poetrytattoo is van de Amerikaans-Britse dichter T.S. Eliot: “Do I Dare Disturb the Universe”.
Waarom heb je voor een T.S. Elliot-tatoeage gekozen?
T.S. Eliot is een van mijn favoriete dichters. In mijn eerste jaar poetry class op de University of Toronto, raakte zijn gedicht ‘The Love Song of J. Alfred Prufrock’ mij zo erg. In die tijd had ik erg veel last van obsessieve-compulsieve stoornis. Een stanza uit het gedicht leest:
Do I dare
Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute will reverse.
Dat heeft mij zo erg geraakt en geholpen. De zin “Do I Dare Disturb the Universe” heb ik daarom ook in mijn nek laten tatoeëren. Als een herinnering voor mijzelf dat een ander leven dan wat als gangbaar gezien wordt, gewoon helemaal oké is.
Denk je dat je nog meer poetry-tatoeages neemt?
Oh, ik heb nog zo veel ideeën! Als eerste wil ik een paar regels uit het gedicht ‘Into The Strenuous Briefness’, van E.E. Cummings: “of roses and hello/or solongs and ashes”. Als tweede wil ik nog een regel van T.S. Eliot. Dit keer uit het gedicht ‘Little Gidding’: “and the fire and the rose are one”.
Heeft poëzie een speciale plaats in je leven?
Mijn interesse in poëzie begon met songteksten van bands. Teksten die mij kracht gaven hoe om te gaan met mijn angst. Van daaruit ben ik op onderzoek gegaan in de poëzie, wat mij bracht bij: Lowe, Plath, Sexton, Poe, Elliot, Berryman, Wordsworth, Blake, etc.
Poëzie is compleet eerlijk tegen me. Het zegt exact hoe je je voelt, op een niet alledaagse manier.
Wat is je favoriete gedicht?
Mijn favoriete gedicht is zeker weten: ‘The Love Song of J. Alfred Prufrock’. Daarna komen vele gedichten van E.E. Cummings en Edgar Allen Poe.
Schrijf jezelf ook gedichten?
Ja! Er zijn er ook meerdere gepubliceerd. Het volgende gedicht heb ik zelf geschreven:
The Breeze
I have only known love that’s been afraid to get unbuttoned,
Sufficient energy and noise, like a thick puppet shadow, dancing in my universe for a day.
As quick as a whip, the stain from the shade swayed them away,
a young ripe mind such as mine mistook the tremors for regard.
He was as loud as dust from stars shaved when he left my
half broken heart, the other in his pocket to pick up
like lamplight when night’s warm ambivalence embraced.
How could I have known that love, its violence and severity,
that abstract wind that stole the light of my purest energy,
could be returned back to me,
with the confusing and beautiful absurdity of a river
that lets go of the stubborn resistance against the undertow.
And circles, with a breeze as calm as the sound of your breathing.
You are the breeze that I need.
You are the sight that sets forth always, a spotlight beaming out of your chest.
Your eyes are the bouncing firefly force that does not guess of serenity,
but is certain of it.
Your hands burn on me with promises that present and satisfy, over and over.
You glide around in my mind like an air balloon ride, on the sweet of taste of the morning rise.
Beginning again, with you, every time.
A Fetish For Poetry 