Anne van Winkelhof is 25 jaar. Ze heeft Moderne Nederlandse Taalkunde en Taalbeheersing gestudeerd aan de universiteit van Utrecht en Leiden.

Naast Neerlandica is ze kunstliefhebber en dichter. Ze heeft een poetry-tatoeage van de Russische dichter Joseph Brodsky, vertaald door Peter Zeeman, steden schuilen niet wanneer het regent, uit het gedicht, Rotterdams dagboek.

Waarom heb je voor deze tatoeage gekozen?

Deze tatoeage staat voor mijn liefde voor poëzie en Rotterdam. Ook voor poëzie in Rotterdam of Rotterdam in de poëzie. Sinds 1988 zorgt Poetry International er mede voor dat er vuilniswagens met prachtige dichtregels door Rotterdam rijden. Dat vind ik zo mooi aan Rotterdam; we (ja, ik zeg we) combineren zoiets alledaags als afval met poëzie. De regel, en ook het gedicht, van Joseph Brodsky sprak me specifiek aan, omdat in die ene regel zowel de kwetsbaarheid als de kracht van de stad Rotterdam zit. Rotterdam is geraakt, maar niet ten onder gegaan.

Denk je dat je nog meer poetry-tatoeages neemt?

Ja, al weet ik nog niet of dit ook echt dichtregels zullen zijn. Ik heb nu ook het woord ‘mens’ laten tatoeëren, een boek en een volgend plan is om de grafische weergave van het verschil tussen proza en poëzie – zoals het in de schoolboeken staat – te laten tatoeëren.

Heeft poëzie een speciale plaats in je leven?

Ja! Ik lees veel poëzie, praat veel over poëzie en ik schrijf zelf ook regelmatig. Ik ben vaak boos op poëzie, maar alles waar ik een beetje boos van word, vind ik juist leuk.

Wat is je favoriete gedicht?

Dat wisselt, maar er zijn gedichten die me nooit los laten. Het gedicht van Brodsky bijvoorbeeld, waar de regel steden schuilen niet wanneer het regent uit komt, maar ook het eerste gedicht (naamloos) van de cyclus haar vele uit Ritmisch zonder string van Antoine de Kom.

Schrijf je zelf ook gedichten?

Ja!

Uit: Niet meer huilen (cyclus)

(3)
Ik wil niet meer huilen om wereldleiders
en hij zegt: denk dan aan ze in onderbroek
terwijl hij mij tegen de muur aandrukt en de mijne
tot aan mijn knieën naar beneden en daarbij
krassen van z’n vingernagels achterlaat

met mijn gezicht naar de muur denk ik
afwisselend aan Trump
Poetin en Rutte in onderbroek en vraag
me af of Merkel net als ik wel eens
drie dagen lang dezelfde draagt

omdat haar lijf niet meer het hare lijkt te zijn
omdat ze zeker weet dat er iets aan haar
kapot is en omdat ze niets meer
te herstellen heeft en dat dan

van alles alleen nog maar
de geluiden van haar hoofd
tegen de muur en het botsen
van geslachtsdelen over is.

©2017 Anne van Winkelhof
Foto’s © Anne van Winkelhof

#poetrytattoo is een terugkerende rubriek waarin iedere keer iemand vertelt over haar of zijn tatoeage waarin een dichter of gedicht in centraal staat. Wil jij ook over jouw poetry-tatoeage vertellen? Neem dan hier contact op.