Deze zomer gaat een bus met 24 dichters voor het derde achtereenvolgende jaar touren door Nederland en België. De bus is een rode oldtimer en zal 10 verschillende steden aandoen, waaronder Rotterdam, Antwerpen, Brussel, Breda, Leiden en Sint-Niklaas.

Eén van de drijvende krachten achter, en oprichter van de bus, is Irene Siekman. Met haar spreek ik af in Rotterdam. Wanneer ik de straat inloop waar we afgesproken hebben, komt ze net aan fietsen. Ze verontschuldigt zich voor haar norsheid, iets wat mij nog niet opgevallen was. Fietsend was ze bijna op een paar mensen geknald die zomaar overstaken. Waarschijnlijk toeristen, deze zijn de vele fietsers in grote steden niet gewend.

We stappen maar snel de bar waar we afgesproken hebben binnen. We bestellen wat te drinken en met allebei een wit biertje voor onze neus, praten we op deze warme lenteavond over het hoe en waarom van de Poëziebus.

Hoi Irene, wat is Poëziebus?

De Poëziebus is een bustour voor podiumdichters. Dat betekent dat we met een vrij grote groep dichters op tour gaan zoals een band dat doet. We stoppen in verschillende steden waar we optreden en van elkaar leren.

Je zegt om van elkaar te leren. De dichters op de bus kunnen toch wel dichten?

Het eerste jaar hadden we alleen zoiets om met een groep dichters in die bus te gaan, plaatsen aan te doen en dat was het. Na dat eerste jaar hebben we gekeken wat de sterke punten van de tour waren. Wat bleek was dat we heel verschillende mensen met heel verschillende achtergronden op die bus hadden. Die werden nieuwsgierig naar wat die ander doet. Daar leer je ontzettend veel van. Dat je ook buiten je eigen kleine kadertje kijkt.

Is dat ook iets wat je het publiek probeert te leren?

Wat we willen laten zien is dat poëzie ontzettend leuk is en ook heel erg toegankelijk kan zijn. Daar komt ook die diversiteit weer kijken, want er zit echt voor iedereen wat tussen. Met sommige dichters en gedichten heb je niets en met andere kun je je juist wel identificeren. Dat is een sterk punt van de kunst, dat mensen kunnen denken dat het over henzelf gaat, of over bekenden.

Hoe ben je op het idee van een bus vol dichters gekomen?

Ik ben niet zelf op het idee gekomen. Regelmatig kwam dat onderwerp voorbij, maar niemand deed er wat mee. Uiteindelijk ben ik het met Sven de Swerts maar gaan proberen.

Zijn de dichters allemaal van middelbare leeftijd?

Nee, de leeftijden lopen juist heel erg uiteen. De jongste is 18 en vorig jaar was de oudste 84. Maar 18 is wel de minimumleeftijd. Het is niet de bedoeling dat we oppas gaan spelen.

Al die dichters voor een langere periode bij elkaar, gaat dat wel goed?

Waarom zou dat niet goed gaan?

Dichters hebben de naam om niet erg sociaal te zijn en niet vies van drank en drugs zijn.

Nou, we hebben natuurlijk verschillende soorten dichters bij ons. Er zijn elk jaar wel een paar sterke persoonlijkheden en moeilijke karakters bij. Vreemd genoeg gaat dat wel. Zolang mensen respect voor elkaar en elkaars manier van werken hebben dan gaat het goed. Het heeft ook weinig zin om ruzie met iemand te gaan maken waar je nog tien dagen bij op de kamer moet slapen. Dat is niet zo’n goed idee, weet je wel.

Hoe kom je eigenlijk aan al die dichters?

Die kunnen zich inschrijven. Er is een team dat de inschrijvingen beoordeelt. Ikzelf hou me daar bewust niet mee bezig. Mensen moeten een filmpje en een tekst insturen. Aan de hand daarvan gaan ze kijken wat het niveau is. Kwaliteit is uiteindelijk het belangrijkste criterium.

Er zijn nu twee tours geweest. Is er een moment dat je is bijgebleven?

In Utrecht was een vrijgezellenfeest aan de gang. Gijs ter Haar, een robuuste kale dichter met tatoeages, ging naast de bruid zitten en zou haar weleens een gedicht voor gaan dragen. Gijs kwam met een heel mooi gedicht over de liefde. Dat had ze totaal niet verwacht natuurlijk. Dat was heel mooi.

Is Poëziebus een soort van missie om te laten zien dat poëzie niet saai is en wel leuk kan zijn?

Die doelstellingen zijn van mij, als organisator. Voor de dichters is het gewoon een feestje. Voor sommigen is het misschien wel zo, maar de opdracht die ze meekrijgen is om een goed optreden te geven en hun werk zo goed mogelijk te laten zien.

Zijn er dichters die je graag met de bus mee ziet gaan?

Ik zou heel graag Victor Vroomkoning nog een keer erbij hebben. Die was er vorig jaar in Nijmegen bij. Die zou ik graag de hele tour erbij willen hebben. Derek Otte, stadsdichter van Rotterdam, zou ik ook heel graag erbij willen hebben. Of Ellen Deckwitz bijvoorbeeld. Ik kan stiekem wel een hele lijst maken.

Wat hoop je dat de toekomst de poëziebus zal brengen?

Ik was een aantal weken geleden bij een stadionconcert en dat zou ik ook wel willen. Een voetbalstadion vol met poëzieliefhebbers die komen kijken naar alles wat podiumpoëzie te brengen heeft. Dat lijkt me echt heel erg gaaf.

Foto Irene Siekman: © Dirk Geerdink

BewarenBewaren