Het was in de eerste dagen van juli 2001 in La Renaissance, een bar in Parijs, dat ik Darryl Read voor het eerst zag. Het was ook moeilijk om hem niet op te merken. Hoe klein hij ook was, zo groot was zijn haar. Zijn krullende haar was zwart en ging alle kanten op. Zelfs in de drukte die er die dagen was in La Renaissance, zag je altijd wel ergens een plukje haar van Darryl heen en weer gaan.

Toen ik eens nieuwsgierig naar de eigenaar van dat springend plukje zwart krullend haar op zoek ging, zag ik voor het eerst de man die eronder zat. Er stond een aardig grote groep mensen om hem heen en allemaal wilde ze wel wat van hem wilde hebben. Was het niet zijn nieuwste dichtbundel Set: Selected Poems die hij aan het verkopen was, dan wilden ze toch zeker op zijn minst een klein praatje met hem maken.

Niet veel later merkte Darryl op hoe ik hem en het geheel om hem heen aan het observeren was en vroeg me hoe het met me ging. Alles ging goed, zei ik hem en bood hem een biertje aan. Darryl sloeg dit aanbod niet af en één biertje werd al snel meerdere biertjes. We trokken een aantal dagen met elkaar op waarin we bijna alleen maar over poëzie en muziek spraken. Na het hoogtepunt van de gekte rondom Jim Morrison op 3 juli, zeiden we elkaar de daaropvolgende dag gedag. Ieder ging zijn eigen weg. Hij, geboren in Exeter, Engeland, waar zijn vader werkte aan een theatervoorstelling van A streetcar Named Desire, naar zijn woonplaats Berlijn en ik naar Rotterdam.

De aanwezigheid van de vele Doors fans in La Renaissance en eigenlijk in heel Parijs, werd veroorzaakt doordat de bar zich bevond naast begraafplaats Père-Lachaise. Hier ligt ook Jim Morrison, de legendarische zanger van rockband The Doors, begraven, welke op 3 juli 1971 in Parijs doormiddel van een hartstilstand toetrad tot de beruchte Club of 27. De club van artiesten die op 27 jarige leeftijd zijn overleden.

Niet iedereen gelooft in de dood van Jim Morrison. Jim Morrison ging zo gebukt onder het beroemd zijn, dat hij weleens zinspeelde op de gedachte om zijn eigen dood in scene te zetten en daarna, vanuit Afrika, contact op te nemen onder zijn anagram Mr Mojo Risin.

Het verhaal wordt verder versterkt doordat bijna niemand het stoffelijk overschot van Jim Morrison gezien heeft. Toen Bill Siddons, de manager van The Doors, vanuit Los Angeles aankwam in Parijs was de kist al gesloten. De enige die erbij was, was zijn vriendin Pamela Courson. Je zou kunnen verwachten dat zij het spelletje met haar doodongelukkige vriend wel mee zou willen spelen. Pamela overleed jaren later, na eerst een zelfmoordpoging overleefd te hebben, aan een overdosis heroïne.

Darryl en ik waren ook speciaal voor de herdenking van Jim Morrison naar Parijs gekomen. Darryl was groot fan van The Doors en had als dichter ook de albums Freshly Dug en Bleeding Paradise opgenomen met de toetsenist van The Doors: Ray Manzarek.

Naast dichter, was Darryl ook acteur -zo won hij voor zijn rol in Daylight Robbery de Zilveren Leeuw van het Filmfestival van Venetië, en was hij muzikant en grondlegger van de punk rock met zijn band Crushed Butler.

We hielden altijd contact via e-mail en sociale media en om de zoveel tijd kwamen we elkaar altijd ergens weer tegen. En het was altijd of we elkaar gisteren nog gezien hadden.

De laatste keren dat ik wat van hem hoorde was hij in Pattaya, Thailand. Darryl was op de een of andere manier daar in het rock and roll circuit gekomen en deed wekelijks meerdere optredens in dit vakantieparadijs. Hij bracht nieuwe nummers uit, waaronder het nummer Money No 1 waarvoor hij één van de foutste videoclips ooit gemaakt heeft. Hij zou er postuum nog een prijs voor moeten krijgen.

Hij vroeg me regelmatig wanneer ik nou eens langskwam om hem daar te zien spelen. Ik zei altijd dat ik zo snel mogelijk zou komen. De prijzen van vliegtickets gooide altijd roet in het eten.Hij  stuurde ook eens een shirt op met hemzelf en zijn wilde haar erop afgebeeld. Darryl was trots op wat hij deed en ik ook. Ik gunde die kleine met zijn wilde haar alles.

Op 23 juni 2013, 12 jaar nadat we elkaar leerden kennen, las ik dat Darryl Read door een verkeersongeluk om het leven was gekomen. Hij was 61 jaar geworden. Darryl reed ’s nachts met zijn motor op de verkeerde plek op het verkeerde moment en werd aangereden door een ander voertuig. Bij aankomst in het ziekenhuis werd hij dood verklaard. Ik was in shock en verdrietig. Die kleine gekke Darryl was gewoon dood. Ik kon het niet geloven.

De dagen erna wachtte ik op bericht over waar en wanneer de begrafenis plaats zou vinden. Al snel hoorde ik dat Darryl terug naar Londen, Engeland zou gaan. Zijn vriend Tom Waters ging naar Thailand om alles te regelen. Daarna duurde en duurde het maar en niemand die wist wat er aan de hand was of wat er ging gebeuren. Het enige wat ze wisten was dat Darryls as over het graf van T-Rex gitarist en oprichter Marc Bolan verstrooit zou worden.

Ik ben toen rond gaan vragen bij mensen dicht bij Darryl, maar er werd niks duidelijker. Niemand wist iets. Ik moest dus Tom Waters te pakken zien te krijgen. Hij was degene die alles ging regelen in Thailand en met de autoriteiten daar. Hoe vaak ik het ook geprobeerd heb, nooit heb ik hem kunnen spreken. Zelfs terugmailen of maar een appje sturen lukte hem niet.

Mijn volgende optie was om met zijn, min of meer, vriendin Heidi contact op te nemen. Heidi was erg blij in mijn interesse voor de hele situatie. Ze vertelde me dat Darryl gecremeerd was en zijn as in Tom Waters’ kantoor stond. Het wachten op een plechtigheid voor Darryl kwam door geldgebrek. Darryl zou in Engeland bankroet zijn, niemand kon meer bij zijn centen. Daarbij had Heidi ook de begrafenis van Darryls moeder betaald. De arme vrouw was vlak na Darryl overleden. Ze wilde heel graag iets doen, maar ze wist niet wat. Er was geen geld voor. Toch had ze goede hoop en ze zou mij op de hoogte houden wanneer de plechtigheid zou zijn.

In het gesprek met Heidi vroeg ik ook wat er nu precies gebeurd was. Verkeersongelukken gebeuren altijd zomaar, maar er is ook altijd een schuldige. Volgens haar was dat zeker niet Darryl en dacht ze dat het niet zomaar een ongeluk was, maar moord. Iemand zou het expres gedaan hebben. Darryl zou in de verkeerde kringen rondhangen, waaronder motorbendes.

De informatie die ik verzameld had, deelde ik met enkele vrienden van Darryl, waarop er eentje aan mij vroeg of Darryl een groot fan van Jim Morrison was. Ik beaamde dat en hij herhaalde het nogmaals: “Darryl was a massive fan of Jim Morrison, Mark?”, en opeens wist ik wat hij bedoelde. Jim Morrison, de man die volgens sommigen, zijn eigen dood in scene gezet zou hebben.

Bij de gedachte alleen al moest ik lachen. Het zou zomaar kunnen. Darryl had, volgens Heidi, een goede reden om van de aardbodem te verdwijnen. Zou het waar kunnen zijn? Zou Darryl Read ergens rondlopen en plotseling ergens van een eilandje in Thailand of misschien wel ergens vanuit Afrika met de naam Derry Dalar contact opnemen? Wat zou dat een stunt zijn!

Helaas heeft niemand onder de naam Derry Dalar contact opgenomen. Net zoals Mr Mojo Risin dat niet gedaan heeft. Alles is stil. Net zoals Tom Waters en Heidi. Telefoons worden niet opgenomen en berichten worden niet beantwoord. En de rest van de vrienden maar zeggen dat ik het los moet laten. Het te laten zoals het is, omdat er niks is. Maar als er niks is, wat is er dan om los te laten?

BewarenBewaren