Bobby Sands was lid van de IRA, het Iers Republikeins Leger. Na een veroordeling in 1976 van 14 jaar cel vanwege een vuurgevecht met de Noord-Ierse politie, begon hij met gedichten te schrijven en zich met journalistiek werk bezig te houden. Artikelen die hij schreef werden in de Ierse Republikeinse krant An Phoblacht gepubliceerd die werd uitgegeven door Sinn Féin.

Eigenlijk was het in de gevangenis voor politiek gevangenen helemaal niet toegestaan om te schrijven. Bobby Sands moest dus op een lucratieve manier aan papier komen en zorgen dat zijn pen niet gevonden zou worden. Zijn poëzie en journalistieke stukken schreef hij dan ook op bijvoorbeeld op toiletpapier of rijstevloei; zijn pen hield hij verborgen in zijn lichaam.

Voor Bobby Sands was het belangrijk om de wereld te laten zien hoe de Ieren door Engeland onderdrukt worden. Voor veel Ieren is de IRA dan ook geen terroristische organisatie, maar een politieke. Om die reden wilden Bobby Sands en andere IRA-leden die gevangen zaten als politiek gevangene behandelt worden. Iets wat ze sinds 1972 waren, maar in 1976 door de Engelse regering weer opgeheven werd. Maar Margaret Thatcher, de premier van Engeland, wilde het verzoek niet inwilligen. Daarop gingen veel IRA-gevangen in 1981 in hongerstaking. Bobby Sands was de eerste hongerstaker die overleed aan de gevolgen van hun protest. Er zouden nog negen andere hongerstakers omkomen.

De poëzie van Bobby Sands is dat van iemand die droomt van een vrije wereld zonder onderdrukking van wie dan ook. Het gedicht The Rhythm Of Time is hier een goed voorbeeld van. Nog steeds is zijn poëzie erg populair en zie je de beeltenis van Bobby Sands op vele muren in Noord-Ierland.

The Rhythm Of Time

There’s an inner thing in every man,
Do you know this thing my friend?
It has withstood the blows of a million years,
And will do so to the end.

It was born when time did not exist,
And it grew up out of life,
It cut down evil’s strangling vines,
Like a slashing searing knife.

It lit fires when fires were not,
And burnt the mind of man,
Tempering leadened hearts to steel,
From the time that time began.

It wept by the waters of Babylon,
And when all men were a loss,
It screeched in writhing agony,
And it hung bleeding from the Cross.

It died in Rome by lion and sword,
And in defiant cruel array,
When the deathly word was ‘Spartacus’
Along the Appian Way.

It marched with Wat the Tyler’s poor,
And frightened lord and king,
And it was emblazoned in their deathly stare,
As e’er a living thing.

It smiled in holy innocence,
Before conquistadors of old,
So meek and tame and unaware,
Of the deathly power of gold.

It burst forth through pitiful Paris streets,
And stormed the old Bastille,
And marched upon the serpent’s head,
And crushed it ‘neath its heel.

It died in blood on Buffalo Plains,
And starved by moons of rain,
Its heart was buried in Wounded Knee,
But it will come to rise again.

It screamed aloud by Kerry lakes,
As it was knelt upon the ground,
And it died in great defiance,
As they coldly shot it down.

It is found in every light of hope,
It knows no bounds nor space
It has risen in red and black and white,
It is there in every race.

It lies in the hearts of heroes dead,
It screams in tyrants’ eyes,
It has reached the peak of mountains high,
It comes searing ‘cross the skies.

It lights the dark of this prison cell,
It thunders forth its might,
It is ‘the undauntable thought’, my friend,
That thought that says ‘I’m right!’